Van dans naar design: Margot Verstuyft maakt modecollectie met dans als inspiratie

Gisteren was je afstudeershow, hoe voel je je?

Het voelt echt bijzonder, ik moet even op adem komen. Dit was de laatste keer dat ik mijn mastercollectie toonde, want ik ben nu officieel afgestudeerd! Het laatste weekend is altijd erg intens, met de show en alle presentaties tussendoor. Het was hectisch, maar ik heb er ontzettend van genoten.

Je collectie is een ode aan de dans. Vanwaar kwam deze inspiratie?

Mijn gezin en ik hadden altijd een abonnement op de Antwerpse Opera, waardoor ik veel verschillende soorten voorstellingen heb gezien. Al zo lang als ik me kan herinneren, waren het de dansvoorstellingen die me telkens het meest bijbleven. Mijn zus, die een studentenjob bij de Opera had, nam me soms ook mee naar generale repetities van grote compagnies. Nadien voelde ik een overvloed aan emoties en fascinatie voor de dansers en hoe ze als groep bewogen. Hun elegantie en expressie kan zo pakkend zijn. Toen ontstond de ingeving om van mijn mastercollectie een ode aan dans te maken

Het idee was geboren, hoe ging het verder?

Door een zoektocht naar dansvideo’s kwam ik terecht bij Sidi Larbi Cherkaoui, die ik al een paar keer live mocht zien. Voor zijn danskostuums werkt hij regelmatig samen met ontwerper Jan Jan Van Essche. De ideale promotor, dacht ik meteen! Zijn expertise kwam van pas tijdens de afbakening van mijn concept en het vertalen van beweging in een collectie. Een heel fijne uitwisseling! Vanaf dan was het onderzoeken geblazen. Al snel groeide er een fascinatie voor danspioniers Martha Graham en Loie Fuller.

Twee moderne danseressen, heeft dat een reden?  

Niet per se, het was hun expressie die me aansprak. Bij Martha Graham was het vooral een video van Lamentation (1930) dat me inspireerde. De spanning die in de tunnel ontstaat vond ik erg fascinerend. Ik heb dat thuis ook nagedaan: ik kroop in een stretchstof en onderzocht hoe hevig ik kon bewegen zonder dat de stof scheurde. Uit deze vormen creëerde ik een rode jurk met een soort kap, die afhankelijk van de beweging mooi openvalt of juist een gesloten tunnel wordt.

Nog zo’n referentie in mijn collectie is er eentje naar Loie Fuller, meer specifiek haar Serpentine dans. Ik maakte een volumineuze witte jurk, gebaseerd op hoe Fuller in het stuk bewoog in haar witte jurk van lakens en stokken.

© Piet-Albert Goethals

Ik zie ook een bodywarmer en een versie van warm-up booties, een referentie naar repetitiekledij?  

Klopt! Ik heb veel naar de backstagewereld van ballet gekeken. Om me in te leven in hun wereld keek ik dan ook eerst films als Black Swan en Girl. Ik vind het zo’n fascinerend gegeven, hoe die dansers er backstage bijlopen. Leg warmers, warm-up booties, foot stretchers … blijkbaar echte backstage-musts voor grote dansers zoals Nureyev, Baryshnikov en Margot Fonteyne. Daar kon ik wel wat mee!

De meest sprekende beelden vond ik in een boek van fotograaf Arthur Elgort. Hij legde vast hoe dansers snel snel iets over hun dansoutfits gooiden om zeg maar een koffietje te gaan halen. Het resultaat was dan bijvoorbeeld een witte tutu met een bodywarmer erover. Daar moest ik wel iets mee doen.

© Piet-Albert Goethals

Welke referenties kan de dansende lezer nog herkennen in je collectie?

Als onderzoek ging ik zelf ook even aan het dansen voor de camera. Dan zette ik mijn beelden in slow motion en maakte ik screenshots. Zo kreeg ik van die beelden met kinetische energie (nvdr. energie van een bewegend lichaam). Die energie probeerde ik te vertalen in de ontwerpen van acht halve blazers uit tule.

Verder zie je ook enkele letterlijke vertalingen van pointes, zoals een top en een handtas geweven uit de linten ervan en een print die ik creëerde door met de balletschoenen over een scanner te dartelen. Ook de schoenen op de catwalk waren gemaakt van pointes. Ik draaide de pointe om, haalde de zool eruit en liet een hak 3D-printen. Onbewust een kleine link naar hoe ballerina’s hun pointes inwerken (lees koken, breken, scheuren, verven…).

Ik liet mijn werk ook presenteren door twee dansers in een video. Machias Bosschaerts en Júlia Godino Llorens hielpen me met het onderzoeken naar beweging, het uittesten van de dansbaarheid van de collectie en de presentatie ervan. Dankzij hen kan ik tonen dat er in de collectie effectief gedanst kan worden. Het hele verhaal komt dankzij de video tot leven.

© Piet-Albert Goethals

Bedankt voor deze superinteressante inkijk in je proces. Wat volgt er nu voor jou?

Ik zou graag beginnen met een stage in een groot modehuis. Dan denk ik aan Parijs of Milaan. Als ik even mag dromen, zou ik ook heel graag iets op mezelf beginnen, maar dan wel in Antwerpen. Maar nu misschien gewoon eerst een dutje.