Mission Creativity: academische dans creativiteit inblazen

Hoe ziet danseducatie eruit op de middelbare school in het VK?

In het Verenigd Koninkrijk is dans een onderdeel van het gewone schoolsysteem. Dat is vrij uniek. Of dans effectief op het curriculum staat, hangt af van school tot school. Het geld gaat namelijk sneller naar een voetbalcoach dan naar een dansdocent, dat kan je je wel inbeelden. Maar er zijn ook scholen waar dans gedurende enkele weken een verplicht vak is vanaf 11 jaar. Vanaf de leeftijd van 15 bieden scholen zelfs een GCSE of een algemeen certificaat in secundair onderwijs. Dat wil zeggen dat de leerlingen die dans volgen beoordeeld worden via examens en taken.

Dat klink dan wel als een serieuze dansles en geen fun tussenuurtje?

Klopt! De cursus is geen lachertje. Ze krijgen Appreciation: een studie waarin ze alles van professionele werken bestuderen; van bewegingsmateriaal tot ruimtegebruik, alsook Performance en Choreography. Al dat lesmateriaal moeten ze niet alleen in de praktijk kunnen omzetten, maar moeten ze ook echt blokken voor een schriftelijk examen. Dat is de enige manier om het vak zo academisch mogelijk te maken.

Lijkt me ook geen lachertje voor de docenten?

De grote uitdaging voor docenten is de tijd waarin ze alles moeten behandelen. Ze moeten zes stukken diepgaand bestuderen, op academisch niveau. Rosas is een populaire keuze bij docenten, Anne Teresa De Keersmaeker is hier hot!  Ze moeten techniek en drie vaste stukken repertoire aanleren en ze moeten op de een of andere manier kunst weten te beoordelen. Hoe doe je zoiets? Met cijfers en criteria? Ik vind dat moeilijk.

Het zou geweldig zijn als we de leerlingen gewoon choreografie en techniek konden leren, zonder het vingertje van de syllabus. Dat zie ik als mijn uitdaging, om het idee te verspreiden dat spel en plezier vinden in leren even belangrijk zijn als de kwalificaties.

Hoe doe je dat, dat idee verspreiden?

Dansdocenten kunnen een beroep doen op mijn twee creatieve dansboeken Dance Improvisations en More Dance Improvisations, mijn Creative Dance-leerplan The Creative Dance Medals, en mijn Facebookgroep The Dance Teachers Agony Aunt, waarop ik tips en ideeën deel.

Scholen kunnen me boeken voor creatieve workshopsessies en mijn kansgebaseerde choreografisch hulpmiddel, The Choreospinner, aanschaffen. Via One Dance UK draag ik bij met webinars over creativiteit, artikels en leerplannen. Ik ben ook externe expert bij OFQUAL, de instantie die kwalificaties en examencommissies in het VK reguleert en monitort. Zo heb ik invloed op de kwalificaties waarop studenten worden beoordeeld. Bovendien heb ik tien jaar lang specificaties geschreven voor een bekende examencommissie in het VK.

Mijn hoofd wil altijd maar meer, ik wil van alles op de hoogte blijven zodat ik ondersteuning kan ontwikkelen wanneer dat nodig is. Het gaat om netwerken, vragen stellen, lezen, bronnen ontwikkelen en kijken of ze bruikbaar zijn, herzien, filteren, ontdekken en niet bang zijn om iets nieuws te beginnen.

Je was docent op ons kinderdansfestival Open up to Dance, waar we spel en plezier ook centraal zetten, wat was je ervaring?

Het was fantastisch om te netwerken en het was een nuttige ervaring voor mij. Zulke momenten zetten een spiegel voor mijn praktijk en laten me zoeken naar nieuwe creatieve ideeën. Tijdens ons onderzoek naar ruimtegebruik, voelde ik plots een vlaag van tristesse, want ik zag hoeveel drang de kinderen hadden naar spel. Ze namen een idee en gingen er een uur mee door, zonder leerkracht. Ze hadden interactie, bewogen en waren zo geïnspireerd.

Spel is belangrijker dan je denkt. Daarom start ik elk van mijn lessen met een spelletje. Zelfs in een techiekles. Op die manier probeer ik creativiteit aan te wakkeren, want tussen al die criteria en schoolinspecties door is het niet makkelijk om nog aan originaliteit te denken. Kinderen kunnen gewoon met één idee verder en hebben geen volgestampte theorielessen nodig. Die mind-set zijn we in de danslessen op Engelse scholen verloren.

We zijn de verbinding kwijtgeraakt met verkennen, falen, ideeën creëren en dansers de tijd geven om zelf iets uit te werken. De druk van tijd, beoordelingen, criteria, het geven en toepassen van theorie en kennis om studenten academische dansexamens te laten halen, brengt met zich mee dat we de kracht van origineel denken zijn kwijtgeraakt.

Om af te sluiten, zou je het andere landen aanraden om dans in het schoolprogramma te includeren?

Ja, de voordelen zijn immens. Wie later danser wil worden, kan het zien als een route naar een dansuniversiteit. We zien dat onze studenten die dans in de middelbare school volgden, met succes slagen voor hun auditie bij een dansunief zoals The Place.

Het betekent ook dat je dans toegankelijk maakt voor jonge mensen, zonder de barrière van bijvoorbeeld geld. Je maakt vrienden, het is gezond, je leert probleemoplossend denken, het is teambuilding, je wordt bewust van je lichaam in de ruimte … to name a few!

Wil je meer leren over Justine Reeve? Bekijk haar website hier!

Tekst: Olivia Stalpaert