Videoclip
In 2014 bracht popzangeres Sia het nummer Chandelier uit. Toen ik de clip voor het eerst zag werd ik omver geblazen. De bewegingen van de danseres (Maddie Ziegler) zijn zo ‘verhalend’. Het werd mij duidelijk dat je met dans écht een verhaal van begin tot einde kan vertellen en de toeschouwer daadwerkelijk mee kan nemen in jouw wereld. De bewegingen hoeven daarvoor niet uitsluitend mooi of leuk te zijn om naar te kijken. Integendeel, het moet intrigeren! Deze video wakkerde bij mij een vuurtje aan om zelf dansfrases en uiteindelijk choreografieën te maken.
Beperkt
Voor een schoolopdracht tijdens mijn studies kwam ik eens uit op het beroemde werk Lamentation (1930) van Martha Graham. Deze moderne dans brak destijds met de conventies van dans zoals men die kende. Zo wordt er al zittend gedanst door Graham en draagt ze een gewaad dat haar lichaam verborgen houdt en zelfs beperkt. Ze is in die mate beperkt dat ze niet 100% vrij kan bewegen en ze tast dus haar bewegingsmogelijkheden af. Wat iemand fysiek kan en wat niet heeft sterk geresoneerd bij mij.
Het alledaagse
Interaction/Inner Action is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring met het openbaar vervoer in de stad. Vijf mensen komen ondergronds vast te zitten in een metro. Wat nu gedaan? Wie schiet er te hulp? Wie heeft oog voor de ander? Wie kijkt er weg?
Deze voorstelling is gemaakt met de ondersteuning van het Rotterdamse dansgezelschap Teddy shouldn’t smoke en speelt als voorprogramma van hun show Body of Goodbyes. Mijn voorstelling zal ook mee op tournee gaan met het gezelschap.
Tussenruimte
Ik heb altijd verondersteld dat ik ‘aan het dansen kan’. Tijdens de dansopleiding werd ik soms geconfronteerd met het feit dat ik technisch minder sterk ben dan andere dansers. Kracht en evenwicht primeren vaak en dat is niet gemakkelijk vanwege mijn slecht gehoor en slechtziendheid. Vaak moest ik harder werken dan de gemiddelde danser. Ook details gaan bij mij herhaaldelijk verloren.
Ik vind het prettig wanneer ik weet waar in mijn lichaam ik de bewegingen moet voelen, maar improviseren vind ik het allerfijnst. Dit geeft mij de kans om te experimenteren, terwijl ik bij technische oefeningen meer bezig ben met hoe ik alles moet vertalen naar ‘mijn’ lijf. Inclusiedans is fijn, er is ruimte om ieders behoeftes uit te spreken en te navigeren. De context waarin mijn voorstelling wordt geplaatst is ook inclusief. Zo duurt ze bijvoorbeeld maar een kwartier en geen uur. Ikzelf zie dit als een soort tussenruimte. Ik hoop in mijn verdere werk nog meer patronen of vereisten om te buigen.
Tekst: Judith Van Oeckel